திரைவிமர்சனம்

கருப்புக்கண்ணாடி மிஷ்கினின் ‘கலர் மாறாத’ ஹீரோ! அவன் முக்கால் சைக்கோவா? முழு சைக்கோவா? என்று விளங்கிக் கொள்ள முடியாத பிரசன்ட்டேஷன்.

ஒரு சாதா நாயகன், சர்வ பலம் பொருந்திய தாதா நாயகன் ஆவதுதான் கதை. தொடை நடுங்கியான ஹீரோ திடீரென பொங்குவது ஏன்? அவன் போட்டுத் தாக்குகிற சுச்சுவேஷன் எது? இந்த கேள்விகளுக்குள் நாலு கிலோ காதல், ரெண்டு கிலோ சென்ட்டிமென்ட், மூணு கிலோ சிரிப்பு எல்லாவற்றையும் போட்டுக் குலுக்கினால், இரண்டு மணி நேரம் பத்து நிமிஷ சொச்சத்துடன் ஒரு சிரிப்புப்படம் தயார். (நடுநடுவே வரும் சோம்பல் முறிவுக்கு கம்பெனியே முழு பொறுப்பு)

முப்படை மட்டுமல்ல..., சொறி சிரங்கு படை உள்ளிட்ட எப்படையும் வெல்ல முடியாத ஒரு ஹீரோ! பல்லாயிரம் குண்டுகளுக்கு தப்பி, பல லட்சம் குண்டுகளை எதிரிகளின் மீது ஏவி, அவர் இன்னும் உயிரோடு இருப்பது ஒருவனை கொல்வதற்காக! அந்த ஒருவன் யார்? ஏன் அவனை கொல்ல வேண்டும்? இதுதான் விவேகம்!

‘எரியுற வீட்டில் புடுங்குற வரைக்கும் லாபம்’ என்ற பழமொழியை இவ்வளவு பாசிட்டிவாக யாரும் அப்ரோச் பண்ணியிருப்பார்களா தெரியாது. எரிகிற ஏரியாவிலிருந்து ஒரு சினிமா கதையை ‘கேட்ச்’ பண்ணியிருக்கிறார் இயக்குனர் அசோக்குமார். குரங்கு வாலில் நெருப்பை பற்ற வைத்த மாதிரியே படம் முழுக்க ஓடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். படமும் ஸ்பீட்தான்! (என்ன ஒன்று... தடுக்கி விழுந்தால் ஒரு ரவுடி மீதும், தப்பித்து எழுந்தால் ஒரு பேண்டேஜ் மீதும் எழ வேண்டியிருக்கிறது)

தமிழ்சினிமாவில் குப்பைகள் சேரும்போதெல்லாம் ‘கூட்டிப் பெருக்கு’வதற்காகவே ஒரு படம் வரும்! ‘குரங்குபொம்மை’ அதில் ஒன்று! கடத்தல் கதையாய் துவங்கி, குடும்பக் கதையாய் நகர்ந்து, கொலையில் முடியும் இந்த பொம்மை, நிமிஷத்துக்கு நிமிஷம் நம்மை பதற வைக்கிறது. பரிதாபப்பட வைக்கிறது. சிரிக்க வைக்கிறது. முடிவில் சிந்திக்கவும் வைத்து அனுப்புகிறது.

யானை சைஸ் திருக்கை மீனின் எலும்பையெல்லாம் உருவிவிட்டு மியூசியத்தில் வைத்தால் என்னாகும்? சமயங்களில் அப்படியாகிவிடும் பார்ட் 2 படங்களின் நிலைமை! ஆனால் அந்த கவலை இங்கு இல்லை. முதல் பாகத்தின் எலும்பு, சதை, நாடி, ரத்தம் எல்லாவற்றையும் உள்ளடக்கிய இரண்டாம் பாகம்தான் இது! பட் சோகம் என்னவெனில், வேகத்திலும் முடிவிலும்தான் கொஞ்சம் ‘விசனம்’ பிடித்து ஆட்டுகிறது.