திரைவிமர்சனம்

அனார்கலி காலத்திருந்தல்ல, அதற்கு முன்னால் ஆதாம் ஏவாள் காலத்திலிருந்தே  நண்டுவாக்கிளியின் கொடுக்கு போல துரத்துகிறது காதல். சிலர் அந்த கொடுக்கின் மீதமர்ந்து விஷம் அருந்துகிறார்கள். சிலர் கொடுக்குக்கே தேன் தடவுகிறார்கள். 96 தேன் தடவுகிற படம்!

கோபப்படுகிற எல்லாருமே குழாய் ரேடியோ ஆகிவிடுவதால், சாமி ஸ்கொயரை ‘சவுண்ட் ஸ்கொயர்’ என்றும் அழைக்கலாம்!

சிவகார்த்திகேயனின் சிரசுக்கு ஏற்ற மாதிரியே கிரீடம் செய்து வந்த பொன்ராம், இந்த முறை திணறியிருக்கிறார். சிரசு பெருசாகிவிட்டதா? இல்ல... கிரீடம் சிறிசாகிவிட்டதா? பூதக்கண்ணாடி போட்டாவது கவனிக்க வேண்டிய கட்டாயத்திலிருக்கிறார் ஜுனியர் வசூல் மன்னன்!

கோபத்தை மட்டுமே தின்று கொழுத்துப் போயிருக்கும் ஆதிக்க சாதியின் மனதை அரிவாளால் அல்ல... அறிவால் சுரண்ட நினைத்திருக்கிறார் அறிமுக இயக்குனர் மாரி.செல்வராஜ். சேரிகளின் ரசம் போன கண்ணாடிகளை சிறுக சிறுக சேகரித்து அவர் செய்திருக்கும் இந்த சூரியன் பல உண்மைகளை சுட்டெரித்திருக்கிறது.

‘சட்டம் ஒழுங்கோ, சாலை விதியோ... எதுவும் எங்க வீட்டுச் சேர் இல்ல. இழுத்துப் போட்டு உட்கார!’ ஆயிரம் புத்தகங்கள் சொல்லாத விஷயத்தை சினிமாவில் வரும் சின்ன காட்சி ஒன்று புத்தியில் அடித்த மாதிரி சொல்லிவிடும்!

ரத்தம் குடிக்கும் காட்டேரிகள் முன், சத்தம் போடாமல் சரிந்து விழும் காதலர்களை பற்றிய கதைதான் ‘தொட்ரா’! தலைப்பில் இருக்கிற கரண்ட், திரையிலும் இருப்பதால் தென்மாவட்டங்களில் தீப்பிடிக்கலாம்.