திரைவிமர்சனம்

வினையறுக்க வந்த வேலவனே.... சுளுக்கெடுக்க வந்த சுந்தரனே... மலை பிடுங்க வந்த மாவீரனே... என்றெல்லாம் புகழ்ந்தாலும், எல்லாவற்றுக்கும் தகுதியானவர் ஆகிவிட்டார் விஜய்.

கருப்புக்கண்ணாடி மிஷ்கினின் ‘கலர் மாறாத’ ஹீரோ! அவன் முக்கால் சைக்கோவா? முழு சைக்கோவா? என்று விளங்கிக் கொள்ள முடியாத பிரசன்ட்டேஷன்.

ஒரு சாதா நாயகன், சர்வ பலம் பொருந்திய தாதா நாயகன் ஆவதுதான் கதை. தொடை நடுங்கியான ஹீரோ திடீரென பொங்குவது ஏன்? அவன் போட்டுத் தாக்குகிற சுச்சுவேஷன் எது? இந்த கேள்விகளுக்குள் நாலு கிலோ காதல், ரெண்டு கிலோ சென்ட்டிமென்ட், மூணு கிலோ சிரிப்பு எல்லாவற்றையும் போட்டுக் குலுக்கினால், இரண்டு மணி நேரம் பத்து நிமிஷ சொச்சத்துடன் ஒரு சிரிப்புப்படம் தயார். (நடுநடுவே வரும் சோம்பல் முறிவுக்கு கம்பெனியே முழு பொறுப்பு)

‘உசுரை எடுப்பதே விளையாட்டு. அலற வைப்பதே ஆனந்தம்’ என்று வாழும் ஒரு சைக்கோவுக்கும், உதவின்னு நினைச்சாலே போதும்.

‘எரியுற வீட்டில் புடுங்குற வரைக்கும் லாபம்’ என்ற பழமொழியை இவ்வளவு பாசிட்டிவாக யாரும் அப்ரோச் பண்ணியிருப்பார்களா தெரியாது. எரிகிற ஏரியாவிலிருந்து ஒரு சினிமா கதையை ‘கேட்ச்’ பண்ணியிருக்கிறார் இயக்குனர் அசோக்குமார். குரங்கு வாலில் நெருப்பை பற்ற வைத்த மாதிரியே படம் முழுக்க ஓடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். படமும் ஸ்பீட்தான்! (என்ன ஒன்று... தடுக்கி விழுந்தால் ஒரு ரவுடி மீதும், தப்பித்து எழுந்தால் ஒரு பேண்டேஜ் மீதும் எழ வேண்டியிருக்கிறது)

தமிழ்சினிமாவில் குப்பைகள் சேரும்போதெல்லாம் ‘கூட்டிப் பெருக்கு’வதற்காகவே ஒரு படம் வரும்! ‘குரங்குபொம்மை’ அதில் ஒன்று! கடத்தல் கதையாய் துவங்கி, குடும்பக் கதையாய் நகர்ந்து, கொலையில் முடியும் இந்த பொம்மை, நிமிஷத்துக்கு நிமிஷம் நம்மை பதற வைக்கிறது. பரிதாபப்பட வைக்கிறது. சிரிக்க வைக்கிறது. முடிவில் சிந்திக்கவும் வைத்து அனுப்புகிறது.