திரைவிமர்சனம்

தம்மாத்துண்டு சம்பந்தம் கூட இல்லாமல் தலைப்பு வைக்கப்படும் படங்களுக்கு மத்தியில், ‘விழித்திரு’ என்ற இந்த தலைப்பு அப்படியொரு பொருத்தம்.

‘உசுரை எடுப்பதே விளையாட்டு. அலற வைப்பதே ஆனந்தம்’ என்று வாழும் ஒரு சைக்கோவுக்கும், உதவின்னு நினைச்சாலே போதும்.

‘எரியுற வீட்டில் புடுங்குற வரைக்கும் லாபம்’ என்ற பழமொழியை இவ்வளவு பாசிட்டிவாக யாரும் அப்ரோச் பண்ணியிருப்பார்களா தெரியாது. எரிகிற ஏரியாவிலிருந்து ஒரு சினிமா கதையை ‘கேட்ச்’ பண்ணியிருக்கிறார் இயக்குனர் அசோக்குமார். குரங்கு வாலில் நெருப்பை பற்ற வைத்த மாதிரியே படம் முழுக்க ஓடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். படமும் ஸ்பீட்தான்! (என்ன ஒன்று... தடுக்கி விழுந்தால் ஒரு ரவுடி மீதும், தப்பித்து எழுந்தால் ஒரு பேண்டேஜ் மீதும் எழ வேண்டியிருக்கிறது)

வினையறுக்க வந்த வேலவனே.... சுளுக்கெடுக்க வந்த சுந்தரனே... மலை பிடுங்க வந்த மாவீரனே... என்றெல்லாம் புகழ்ந்தாலும், எல்லாவற்றுக்கும் தகுதியானவர் ஆகிவிட்டார் விஜய்.

கருப்புக்கண்ணாடி மிஷ்கினின் ‘கலர் மாறாத’ ஹீரோ! அவன் முக்கால் சைக்கோவா? முழு சைக்கோவா? என்று விளங்கிக் கொள்ள முடியாத பிரசன்ட்டேஷன்.

ஒரு சாதா நாயகன், சர்வ பலம் பொருந்திய தாதா நாயகன் ஆவதுதான் கதை. தொடை நடுங்கியான ஹீரோ திடீரென பொங்குவது ஏன்? அவன் போட்டுத் தாக்குகிற சுச்சுவேஷன் எது? இந்த கேள்விகளுக்குள் நாலு கிலோ காதல், ரெண்டு கிலோ சென்ட்டிமென்ட், மூணு கிலோ சிரிப்பு எல்லாவற்றையும் போட்டுக் குலுக்கினால், இரண்டு மணி நேரம் பத்து நிமிஷ சொச்சத்துடன் ஒரு சிரிப்புப்படம் தயார். (நடுநடுவே வரும் சோம்பல் முறிவுக்கு கம்பெனியே முழு பொறுப்பு)