கழுத்துறை சிறீ தேவானந்தா வித்தியாலயத்தில் பாடசாலை மாணவர்களின் புத்தகப் பைகளைச் சோதிப்பதற்கு ஒரு புதிய உத்தி கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருப்பதாக சமூக வலைத்தளங்களில் பரவலாக பகிரப்படுகிறது. அவ் ஒளிப்படங்களில் கரடியாக வேடமணிந்து ஒரு நபர் குழந்தைகளின் புத்தகப் பைகளை சோதிக்கிறார். இவ்வாறு சோதிப்பதன் மூலம் பாடசாலை வாசலில் தமது புத்தகப் பைகள் சோதிக்கப்படுவதை குறித்து பிள்ளைகளுக்கு எதிர்மறையான ஒரு மனப்பதிவு வரக்கூடாது என்று சிந்திப்பதாக கூறப்படுகிறது.
நீதிமன்ற அவமதிப்பு வழக்கில் தண்டனை பெற்று சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்த பொதுபல சேனாவின் பொதுச்செயலாளரான ஞானசார தேரர், ஜனாதிபதியின் பொதுமன்னிப்பின் கீழ் கடந்த வாரம் விடுதலையானார். மக்கள் போராட்டங்களை நடத்தி சிறை சென்று திரும்பும் தலைவர்களை வரவேற்பதற்கு உண்டான வரவேற்பை ஞானசார தேரருக்கும் வழங்குவதற்காக நூற்றுக்கணக்கான ஆதரவாளர்கள் சிறை வாசலில் கூடியிருந்தார்கள். அதனை நேரடி ஒளிபரப்புச் செய்வதற்காக தொலைக்காட்சிகள் சிலவும் காத்திருந்தன.
“…நாங்கள் தாயகத்திலிருந்து புலம்பெயர்ந்துவிட்டதால் மாத்திரம், ஈழத்தமிழர் அரசியலைப் பேசுவதற்கான தகுதியை இழந்துவிட்டோமா, எமக்கான அங்கீகாரத்தையும், பேசுவதற்கான தகுதியையும் பெறுவதற்கு நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும். மீண்டும் தாயகத்திற்கு திரும்ப வேண்டுமா…” என்கிற ஆதங்கத்தை இந்தப் பத்தியாளரிடம் அவரின் வயதையொத்த புலம்பெயர் ஊடகத்துறை நண்பரொருவர் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வெளிப்படுத்தினார். கிட்டத்தட்ட அதே மாதிரியான ஆதங்கத்தை சமூக ஊடகமொன்றில் கனடாவில் வசிக்கும் ஈழத்தமிழ்ச் செயற்பாட்டாளர் ஒருவரும் அண்மையில் வெளிப்படுத்தியிருந்தார்.
முள்ளிவாய்க்கால் பேரவலத்தை தமிழ் மக்கள் எதிர்கொண்டு பத்து ஆண்டுகளாகிறது. ஏழு தசாப்தங்களைத் தாண்டிய தமிழ்த் தேசியப் போராட்ட வரலாற்றில், முதல் மூன்று தசாப்த காலத்தை அஹிம்சை அரசியல் வழியிலும், அடுத்த மூன்று தசாப்த காலத்தை வெற்றிகளும் தோல்விகளும் நிறைந்த ஆயுதப் போராட்டத்தின் வழியேயும் தமிழ் மக்கள் கடந்திருக்கிறார்கள். அதில் சொல்லிக் கொள்ளும் படியான அடைவுகளுக்கான தருணங்கள் தவற விடப்பட்டிருந்தாலும், தமிழ் மக்களின் உரிமைகள் மற்றும் அதன் நியாயப்பாடுகளை உலகம் உணர்ந்து கொள்வதற்கான சந்தர்ப்பங்கள் ஏற்பட்டிருக்கின்றன.
“எல்லாமே விதிப்படிதான் நடக்கும். எதையுமே நம்மால் மாற்ற இயலாது, என்று சொல்பவர்கள் ரோட்டைக் கடக்கும் போது இருபுறமும் பார்த்து விட்டுக் கடப்பதை நான் பார்த்திருக்கிறேன் – ஸ்டீஃபன் ஹொக்கிங்.”
தமிழ் மக்கள் ‘முள்ளிவாய்க்கால்’ என்கிற இன அழிப்புக் களத்தைச் சந்தித்து பத்து ஆண்டுகளாகிறது. தேசிய இனமொன்றின் பல தசாப்தகால விடுதலைக்கான கோரிக்கைகளும், அதற்கான அர்ப்பணிப்பும் சர்வதேசத்தினாலும் பௌத்த சிங்களப் பேரினவாதத்தினாலும் கருவறுக்கப்பட்ட களம், முள்ளிவாய்க்கால். தமிழர் செங்குருதியால் நிறைந்திருப்பது முள்ளிவாய்க்கால். நீதிக்கான கோரிக்கை மீண்டும் மீண்டும் எதிரொலிக்கும் களம் முள்ளிவாய்க்கால். இழந்த உறவுகளுக்காக ஒவ்வொரு முறையும் முள்ளிவாய்க்காலில் தீபங்களை ஏற்றும் போது, அதில் இழப்பின் பெரும் வலி மாத்திரமல்ல, விடுதலைக்கான ஓர்மமும் சேர்ந்தே எழுந்திருக்கின்றது. இப்படி முள்ளிவாய்க்காலுக்கு தமிழர்களைப் பொறுத்தளவில் பல பரிணாமங்கள் உண்டு.
கரும்புச் சாறு எடுக்கும் இயந்திரத்தில் அகப்பட்ட கரும்பின் நிலையும், பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் அச்சுறுத்தலை எதிர்கொண்டிருக்கும் தமிழ் மக்களின் நிலையும் ஒன்றுதான். பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தினால், வாழ்க்கையின் பெரும்பகுதியை வழக்கு விசாரணைகள் ஏதுமின்றி, சிறைகளில் தொலைத்தவர்களின் கண்ணீர்க் கதைகள் தமிழ் மக்களிடம் ஏராளம் உண்டு. இன்னமும் அந்தக் கதைகள் தொடரவும் செய்கின்றன. கடந்த வெள்ளிக்கிழமை யாழ். பல்கலைக்கழக கலைப்பீட மாணவர் ஒன்றியத் தலைவர், செயலாளர் மற்றும் சிற்றுண்டிசாலை உரிமையாளர் ஆகியோரது கைதுகளும் அதனையே உறுதி செய்கின்றன.
