"அங்க போயிற்று மறந்திடுறேல்ல… கோல் பண்ணுங்கோ பதின்னாலாம் திகதி அங்க வருவன்... சந்திப்பம்" - பிரதீபன் அண்ணன்.
20.18 pm புறக்கோட்டை ரயில் நிலையம், கொழும்பு.
எனது இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தேன். நல்ல மழை. இருந்தாலும் வெள்ளவத்தையிலிருந்து சும்மா துணைக்காகக் கூடவே வழியனுப்ப வந்திருந்தார் அண்ணன் பிரதீபன்.
"தாங்க்ஸ்ணே... பாத்துப்போங்க சந்திப்பம்"
இருவரும் கைகாட்டிக் கொண்டோம்.
“இதயம் ஒரு கோவில்..” - பாடல் ஒலிக்க ஆரம்பித்தது.
உச்சஸ்தாயியில் ஆரம்பிக்கும் ஆலாபனையில், எஸ்.பி.பி.யின் குரல் அப்படியே கீழே இறங்கி வரும்போது சாரல் தெறிப்பதுபோல ஒரு உணர்வு. அப்படியே வேகம் குறைந்து தாலாட்டுவதுபோல சீராகப் போகும். பாடல் முழுவதும் சிறு சந்தோஷமும், ஒரு புத்துணர்ச்சியும் இழையோடியபடி இருக்கும். ஒருவேளை எனக்கு மட்டும் அப்படியிருக்கிறதோ என்னவோ. எனக்கு நினைவு தெரிந்து கேட்ட முதல் பாடல். அதிகமாகக் கேட்ட பாடல். அதனால்தானோ என்னவோ அந்தப் பாடலுக்கென்று தனியாக சில குணங்கள் இருப்பதாகத் தோன்றுகிறது.
ரோஜருக்கு ஹெல்மெட் அணிவது பிடிக்காது!
ரோஜரை யாரும் ஹெல்மெட் அணியச் சொன்னதாகவும் தெரியவில்லை. எந்த நாட்டிலாவது நாய்களுக்கு ஹெல்மெட் அணிவிக்க வேண்டும் என்று சட்டம் இருக்கிறதா என்ன! சரியாகச் சொன்னால் யாராவது ஹெல்மெட் அணிந்து வந்தால் ரோஜருக்குப் பிடிக்காது. விரோதமாகக் குரைத்துக் கொண்டிருந்தது.
திருமதி. பீரிஸ் அவர்களை முதன்முதலாகப் பார்த்தபோது சற்றுப் பயமாக இருந்ததாக ஞாபகம். என் முதல்வேலை, முதல் நிறுவனத்தின் கொழும்பு பிரதான அலுவலகத்தின் காரியதரிசியாக இருந்தார் திருமதி பீரிஸ். வேலை பார்ப்பவர்கள், பார்த்தவர்கள் தொடர்பில் அன்பும், அக்கறையும் கொண்டவர். ஒரு அம்மா போலவே சமயங்களில் பேசுவார்.
நீங்கள் சிறுவயதில் முதன்முறையாகச் சென்று படித்த பாடசாலை. சில வருடங்களின் பின், யாருமற்ற அந்தப் பள்ளியின் வாசலில் நின்றுகொண்டிருக்கிறீர்கள். அப்படியே அந்தக் காட்சியை உள்வாங்கி கண்களை மூடித்திறந்து பாருங்கள். எதிரில் காணும் காட்சி நிறம் மங்கி, வேறு நிறத்துக்கு மாறுகிறது. இப்போது சலனமற்றிருக்கும் காட்சியில், பள்ளியின் கடைசி மணி அடிக்கிறது. முகத்தில் மகிழ்ச்சியும், களைப்பும் தெரிய, உற்சாகத்தோடும் கூச்சலுடனும் ஓடிவரும் சிறுவர்களில், உங்களைக் கண்டு கொண்டீர்களா? - இப்படிக் கற்பனை செய்துகொள்ள சினிமாவோ, விளம்பரங்களோ எங்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்திருக்கலாம். அது இங்கே முக்கியமல்ல, அந்த உணர்வு நன்றாயிருக்கிறது.
“அலே காக்கா வடை வேம்ம்மா?”
மொட்டை மாடியில் அம்மா சோறூட்டிக் கொண்டிருக்கையில், அருகில் வந்தமர்ந்த காக்கையைப் பார்த்து புஜ்ஜி சீரியசாகக் கேட்டான். ‘அழகான காக்கா வடை வேணுமா?’
"மச்சான் இப்ப எங்கடா போறம்?"
"சந்துரு வீட்ட.... மச்சி நேராப்போகாத அப்பிடியே முத்துராசா ஜிஎஸ் வீட்டு ஒழுங்கைக்குள்ளால விடு"
