எண்பதுகளின் திரைப்படங்களைப் பார்த்து வளர்ந்த தலைமுறையினராகிய நாங்கள் நம்பியாரைப் பார்த்தோ மனோகரைப் பார்த்தோ பயப்பட்டவர்கள் அல்லர். மண்வாசனையின் பஞ்சாயத்து போர்டு பிரசிடெண்டைப் பார்த்துத்தான் பயப்பட்டோம். “யோவ் கோணைவாத்தி… இது ஒன்னும் கவர்மெண்ட்டுப் பள்ளிக்கூடம் இல்லய்யா… கர்ரஸ்பாண்ட்டுப் பள்ளிக்கூடம்… கர்ரஸ்பாண்ட்டு… பார்த்து நடந்துக்குங்க…” என்று பேசுகையில்தான் பயந்தோம்.
மராத்தி, பெங்காலி, மலையாளம், போஜ்பூரி என பல மொழிகளிலும் வாராவாரம் ஆராவராமாய் ஆர்ப்பரிக்க கூடிய நல்ல படங்களை எடுக்கிறார்கள் அம்மாநில படைப்பாளிகள். அதற்கான ரசனைகளையும் சமூக பங்களிப்புகளையும் அவர்கள் கலையின் வாயிலாக மக்களிடம் விதைக்கிறார்கள்.ஆனால் தமிழ் சினிமாவிலோ நல்லதாய் ஒரு திரைப்படம் எடுக்க நினைத்தால், ஏன் அப்படி நினைத்தோமென உணருமளவிற்கு அலைகழிக்கப்படுவதும், அதையும் மீறி ஒரு திரைப்படத்தை எடுத்துவிட்டால் ஏன்டா எடுத்தோமென விரக்தியாகி சிந்திக்குமளவில் தான், தமிழ் திரையுலகம் மக்களுக்கான படைப்பாளிகளை தலையில் கொட்டியும், எட்டி உதைத்தும், வைத்திருக்கிறது.
“தமிழ் மக்களின் அரசியல் பிரச்சினைகளுக்கு, 2016ஆம் ஆண்டுக்குள் தீர்வு காணப்பட்டுவிடும். அதற்கான முயற்சிகளை தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு எந்தவித விட்டுக் கொடுப்புமின்றி முன்னெடுத்து வருகின்றது. ஜாதிக ஹெல உறுமய உள்ளிட்ட சிங்களக் கடும்போக்குத் தளங்களுடன் கூட நாம் பேசி வருகின்றோம். இந்த ஆண்டுக்குள் தீர்வு கிடைக்கவில்லை என்றால், தமிழ் மக்களுக்கு என்றைக்குமே தீர்வு கிடைக்காது. அதற்கான வாய்ப்புக்களும் எதிர்காலத்தில் அமையாது.”
“இப்போது நீங்கள் பார்க்கும் இந்தப் பெண் இல்லை நான். எப்போதும் இப்படியான பெண்ணாக இருந்ததில்லை. அதிக கூச்சமுடைய, அன்னியர்களை சந்திக்க விரும்பாத, அதுவுமில்லாமல், மற்றவர்களால் கவனிக்கப்படுவதை அறவே வெறுத்த பெண் நான்.”
சில வருடங்களுக்கு முன்னர் தங்கியிருந்த வீட்டின் உரிமையாளர் பெண்மணி. வீதியில் கண்டதும் மகிழ்ச்சியுடன் பேசினார். ஏற்கனவே பாசமானவர்தான். இருந்தாலும் இன்னும் கொஞ்சம் பாசம் அதிகரித்ததுபோல இருந்தது. வியந்துபோய் யோசித்தேன். மகளுக்கு திருமணம் முடிந்துவிட்டதாகச் சொன்னார்.
சிரியாவின் அலெப்போ, இன்னுமொரு முள்ளிவாய்க்காலாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறது. 2009ம் ஆண்டு மே மாதம், இலங்கையில் விடுதலைப் புலிகளுக்கும், அரச இராணுவத்தினருக்கும் இடையிலான மோதல்கள், இறுதிக் கட்டத்தை எட்டிய போது முள்ளிவாய்க்கால் பகுதியில் பல்லாயிரக்கணக்கான பொதுமக்கள் சுற்றிவளைக்கப்பட்டிருந்தனர். விடுதலைப்புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதியிலிருந்து இராணுவப் பகுதிகளுக்கு அச்சம்/அழுத்தம்/உயிராபத்து காரணமாக அவர்கள் இடம்பெயரத் தொடங்கிய போது அந்த இனப்படுகொலைகள் நடந்தேறின.
இந்த திரைப்படத்தில் வரும் காட்சிகள் யாவும் கற்பனையே, யாரையும் புண்படுத்த அல்ல என்று சப்பைக்கட்டு கட்டாமல், படத்தின் முதற் காட்சியிலேயே சமூக அவலங்களையும், தீண்டாமைகளையும், காட்சிகளாக்கி, அந்த காட்சிகளின் வாயிலாக இச்சமூகத்தை காறித்துப்பி, ஆண்டாண்டாய் புண்பட்ட மக்களுக்காகவும், அநீதிகளுக்கெதிராகவும் குரல்கொடுத்திருக்கிறார் இயக்குனர் சுசீந்திரன்.
