திருமதி. பீரிஸ் அவர்களை முதன்முதலாகப் பார்த்தபோது சற்றுப் பயமாக இருந்ததாக ஞாபகம். என் முதல்வேலை, முதல் நிறுவனத்தின் கொழும்பு பிரதான அலுவலகத்தின் காரியதரிசியாக இருந்தார் திருமதி பீரிஸ். வேலை பார்ப்பவர்கள், பார்த்தவர்கள் தொடர்பில் அன்பும், அக்கறையும் கொண்டவர். ஒரு அம்மா போலவே சமயங்களில் பேசுவார்.
"மச்சான் இப்ப எங்கடா போறம்?"
"சந்துரு வீட்ட.... மச்சி நேராப்போகாத அப்பிடியே முத்துராசா ஜிஎஸ் வீட்டு ஒழுங்கைக்குள்ளால விடு"
யாழ்ப்பாணத்தின் பள்ளி நாட்களில், விமானக்குண்டு வீச்சு, ஷெல் தாக்குதல் எல்லாவற்றையும் தாண்டி அதிகம் அச்சுறுத்தியது ஆசிரியர்களின் வன்முறைதான்! இயல்பாக சிறுவர்களாக இருக்கவிடாமல் எப்போதும் மிகுந்த பதட்ட உணர்வையும், எச்சரிக்கையையும் ஒருங்கே ஏற்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. அடிக்கடி தோன்றும் விஷயம் இது.
1983 கறுப்பு ஜூலை கலவரம் குறித்து இலங்கைத் தமிழர்கள்/சிங்களவர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் ஒரு கறைபடிந்த ஞாபகம் இருக்கும்.
"என்னடா இப்பிடி வந்திருக்கிறாங்கள்?"
கலவரமாகிப் போய்க் கேட்டான் ரதீபன்.
எல்லோரும் ஷர்ட் போட்டு இன் செய்திருந்தார்கள். பலர் சப்பாத்து வேறு அணிந்திருந்தார்கள்.
விண்ணைத்தாண்டி வருவாயா படத்தில் சிம்புவிடம் வி.டி.வி கணேஷ் அடிக்கடி கேட்பார் "உள்ள என்ன சொல்லுது? ஜெசி ஜெசின்னு சொல்லுதா?», சிம்புவும் அசடு வழிவார். உள்ளுணர்வை மதியுங்கள் என்பதற்கு இந்த வசனம் தமிழ் சினிமாவில் படுபிரபலம். ஆனால் என் கதை முழுக்க வேறோன்றை பற்றியது.
A peepal tree/Bodhi tree is shown being cut down in the last scenes of the documentary film ‘Demons in Paradise’. The Director of the film, Jude Ratnam seemed intent on making the audience feel that when the last branch of that peepal tree was cut down that similarly the “Tamil people’s dream for a separate Eelam” had also been completely cut down. To some extent he has succeeded in creating that feel.
