பதிவுகள்

தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பும், தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணியும் கட்சிகளாக ஏன் இன்னமும் பதிவு செய்யப்படவில்லை என்கிற கேள்வி தமிழ்த் தேசிய அரசியல் பரப்பில் கடந்த பத்து ஆண்டுகளாக நீடித்து வருகின்றது. குறிப்பாக, கூட்டமைப்புக்குள் இருக்கும் பங்காளிக் கட்சிகள் ஒன்றோடும் தங்களைப் பொருத்திக் கொள்ள முடியாதோரிடமும், அகில இலங்கைத் தமிழ்க் காங்கிரஸ் அடையாளம் தங்களின் மீது என்றைக்கும் விழுந்துவிடக் கூடாது என்று நினைக்கும் முன்னணியின் தொண்டர்களிடம் இந்தக் கேள்வி தொடர்ந்தும் இருக்கின்றது. 

முள்ளிவாய்க்கால் இறுதிப் போர் உச்சம் பெற்றிருந்த தருணத்தில், தமிழ்த் தொலைக்காட்சியொன்றின் அரசியல் விவாத நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டிருந்த ஆயுத இயக்கமொன்றின் தலைவர் ஒருவர் வெளியிட்ட கருத்தோடு இந்தப் பத்தியை ஆரம்பிப்பது பொருத்தமாக இருக்கும். 

ஒரு காலத்தில் சர்வ வல்லமை பொருந்தியவராகக் காணப்பட்ட சரத்பொன்சேகா சிறைக் கைதியாகி சிறப்பிழந்து போயுள்ளமையும், நாட்டின் தலைவருக்கு நெருங்கிய நண்பராக இருந்த ஊடகவியலாளர் லசந்த சுட்டுக் கொல்லப்பட்டமையையும், சிறிலங்காவில் நிலைகொண்டிருக்கும் ஆட்சியதிகார பீடத் தன்மை சுட்டும் சாட்சியங்கள்.

மக்களின் வாழ்க்கை மீதான இவ்வாறான பற்றற்ற நிலைக்குக் காரணம் காரணம் அவர்களது கடந்த கால அனுபவங்களின் தொடர் சோகங்கள் என அவர்கள் சொல்லாடல்களில் தெரிகிறது. வன்னியில் விடுதலைப்புலிகளின் நிர்வாக இறுதிக் கால நடைமுறைமுறைகள், போரின் உக்கிரமான காலப்பகுதி என்பவற்றின் போது, விடுதலைப்புலிகளின் நடவடிக்கைகள் குறித்து காட்டமான விமர்சனங்களை முன் வைக்கின்றார்கள்.

அந்த ஊடகவியலாளரின் கருத்து ஏற்புடையதாகவே முன்னாள் இந்தியக் குடியரசுத் தலைவர் அப்துல் கலாமின் நிகழ்ச்சி நிரலைப் பார்க்கும் போது தெரிந்தது.தலைநகரில் அவரது உரை நிகழ்ந்த போது நேரில் போக விரும்பிய போதும் நமது பயண நிரலின் இறுக்கம் இடம்தரவில்லை.

இயல்பற்ற ஒரு சூழலுக்குள் மற்றொரு நினைவுகூர்தல் வந்திருக்கிறது. கடந்த ஆண்டும் ஈஸ்டர் குண்டு வெடிப்பு காரணமாக நினைவு கூர்தலை முழு அளவிற்கு ஒழுங்குபடுத்த முடியவில்லை. தாயகத்தை பொறுத்தவரை நிலைமைகள் இறுக்கமாக இருந்தன. பாதுகாப்புக் கெடுபிடிகள் அதிகரித்தன. அது அதன் இயல்பான வளர்ச்சிப்போக்கில் நினைவுகூர்தலை நெருக்கடிக்கு உள்ளாக்கியது.