பதிவுகள்

முள்ளிவாய்க்கால் இறுதிப் போர் உச்சம் பெற்றிருந்த தருணத்தில், தமிழ்த் தொலைக்காட்சியொன்றின் அரசியல் விவாத நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டிருந்த ஆயுத இயக்கமொன்றின் தலைவர் ஒருவர் வெளியிட்ட கருத்தோடு இந்தப் பத்தியை ஆரம்பிப்பது பொருத்தமாக இருக்கும். 

ஒரு காலத்தில் சர்வ வல்லமை பொருந்தியவராகக் காணப்பட்ட சரத்பொன்சேகா சிறைக் கைதியாகி சிறப்பிழந்து போயுள்ளமையும், நாட்டின் தலைவருக்கு நெருங்கிய நண்பராக இருந்த ஊடகவியலாளர் லசந்த சுட்டுக் கொல்லப்பட்டமையையும், சிறிலங்காவில் நிலைகொண்டிருக்கும் ஆட்சியதிகார பீடத் தன்மை சுட்டும் சாட்சியங்கள்.

போருக்குப் பின்னைய சிறிலங்காவில் துரித மாற்றங்கள் தெரிகிறது. ஆனால் அவற்றில் சில வேறுபாடுகளும் தெரியவே செய்கின்றன. பின்னர் பொருத்தமான இடங்களில் அவை பற்றிப் பார்க்கலாம். சிறிலங்கா தலைநகர் கொழும்பு கட்டுநாயக்கா விமான நிலையத்தில் கால்பதிக்கும் புதிய நபருக்கு அந்த விமான நிலைய நடவடிக்கைகளில் எந்தவித வித்தியாசத்தையும் உணர்ந்து கொள்ள முடியாது.

அந்த ஊடகவியலாளரின் கருத்து ஏற்புடையதாகவே முன்னாள் இந்தியக் குடியரசுத் தலைவர் அப்துல் கலாமின் நிகழ்ச்சி நிரலைப் பார்க்கும் போது தெரிந்தது.தலைநகரில் அவரது உரை நிகழ்ந்த போது நேரில் போக விரும்பிய போதும் நமது பயண நிரலின் இறுக்கம் இடம்தரவில்லை.

இயல்பற்ற ஒரு சூழலுக்குள் மற்றொரு நினைவுகூர்தல் வந்திருக்கிறது. கடந்த ஆண்டும் ஈஸ்டர் குண்டு வெடிப்பு காரணமாக நினைவு கூர்தலை முழு அளவிற்கு ஒழுங்குபடுத்த முடியவில்லை. தாயகத்தை பொறுத்தவரை நிலைமைகள் இறுக்கமாக இருந்தன. பாதுகாப்புக் கெடுபிடிகள் அதிகரித்தன. அது அதன் இயல்பான வளர்ச்சிப்போக்கில் நினைவுகூர்தலை நெருக்கடிக்கு உள்ளாக்கியது. 

‘தமிழ்த் தேசியம் இனி மெல்லச் சாகும்’ என்ற தொனியிலான உரையாடல் பரப்பொன்று, கடந்த சில ஆண்டுகளாக ஈழத் தமிழர்களிடம் விரிந்திருக்கின்றது. அதை, முள்ளிவாய்க்கால் முடிவுகளுக்குப் பின்னரான விளைவுகளில் ஒன்றாகக் கொள்ளலாம். ஏனெனில், தமிழ்த் தேசியம் என்கிற அரசியல் சித்தாந்தத்தை ஆயுதப் போராட்டங்களின் வழியாக, நான்கு தசாப்தங்களாக முன்னிறுத்திக் கொண்டிருந்த தரப்பொன்று, சடுதியாக அந்தப் போராட்ட வடிவத்திலிருந்து விலக்கப்படும் போது, எதிர்கொள்ளும் நடைமுறைச் சிக்கல் இதுவாகும்.