தமிழ் மக்கள் ஏற்றுக் கொள்கிறார்களோ, இல்லையோ கூட்டமைப்பு ஜெனீவாவில் கால அவகாசத்தை ஏற்றுக் கொள்ளும் என்றே தெரிகிறது. அதற்கு அவர்கள் வழமை போல் ஓர் அப்புக்காத்து விளக்கம் தருகிறார்கள். அதாவது அது கால அவகாசம் அல்ல. இலங்கை அரசாங்கத்தைக் கண்காணிப்பதற்கான ஒரு கால நீட்சியே என்று. அப்படியென்றால் கடந்த நான்கு ஆண்டுகளாக வழங்கப்பட்ட கால அவகாசமானது ஐ.நா. அரசாங்கத்தை கண்காணிப்பதற்கான அல்லது பின்தொடர்வதற்கான ஒரு கால அட்டவணையைக் கொண்டிருக்கவில்லையா?
மன்னார்- சதொச கட்டட வளாகத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட மனிதப் புதைகுழியிலிருந்து மீட்கப்பட்ட மனித எச்சங்கள், கி.பி 1477– 1642 காலப்பகுதிக்குரியவை என்று கார்பன் பரிசோதனை அறிக்கையில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. குறித்த அறிக்கையை முன்வைத்து வாதப்பிரதி வாதங்கள் கடந்த சில நாட்களாக அனைத்து மட்டங்களிலும் முன்னெடுக்கப்படுகின்றன. அதுவும், திருக்கேதீஸ்வர ஆலய நுழைவு வளைவு முரண்பாடுகள் ஏற்படுத்திவிட்ட மத அடிப்படைவாத விவாதங்களின் தொடர்ச்சியாகவும், மன்னார் மனிதப் புதைகுழி விவகாரத்தை கையாள சில தரப்புக்கள் முயல்கின்றன.
மன்னார், திருக்கேதீஸ்வர கோவில் நுழைவு வளைவு உடைப்பு மற்றும் முரண்பாடுகள், தமிழ்ச் சூழலில் மதவாத, சாதியவாத, பிரதேசவாத, சந்தர்ப்பவாத உரையாடல்களை மீண்டும் தோற்றுவித்து இருக்கின்றன. தமிழ் மக்களிடம் எப்போதுமே, ‘இருகோடுகள் தத்துவம்’ கோலொச்சி வந்திருக்கின்றது. ஒரு பிரச்சினையை மறைக்க, அதைக் காட்டிலும் உணர்ச்சிகரமான இன்னொரு பிரச்சினையைத் தோற்றுவித்தல்/ திணித்தல் எனும் நிலை. அது, வெளி எதிரிகளால் மாத்திரமல்ல, உள்ளிருக்கும் எதிரிகளாலும் திட்டமிட்டு, நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டு வந்திருக்கின்றன. அதுவும், வாக்கு அரசியல் கோலொச்ச ஆரம்பித்த புள்ளியில், அவற்றைப் பல்வேறு தரப்புகளும், பல்வேறு வழிகளில் மக்களை நோக்கித் தள்ளுகின்றன.
வலிந்து காணாமல் ஆக்கப்பட்டோரின் உறவுகள் கடந்த திங்கட்கிழமை கிளிநொச்சியில் முன்னெடுத்த போராட்டத்தின் போது குழப்பம் ஏற்பட்டது. போராட்டத்தில் பங்கெடுத்த காணாமல் ஆக்கப்பட்டோரின் உறவுகளில் பெரும்பான்மையானோர், “காணாமல் போனோர் தொடர்பில் இலங்கை அரசாங்கம் அமைத்துள்ள தனிப்பணியகம் வேண்டாம்; சர்வதேச விசாரணை வேண்டும்” என்று கோசம் எழுப்பினர். கறுப்பு சட்டை அணிந்திருந்த சில இளைஞர்களோ, “காணாமல் போனோர் பணியகம் வேண்டும்; அதன் அதிகாரத்தை வலுப்படுத்த வேண்டும்.” என்று கோசம் எழுப்பினர். இதனால்தான், குழப்பம் ஏற்பட்டது.
2009 மே மாதத்தை உடனடுத்து வந்த காலகட்டத்தில் குரலற்ற தமிழ் மக்களின் சன்னமான ஒரு குரலாகத் திகழ்ந்தவர் முன்னாள் மன்னார் ஆயரான வண. இராயப்பு யோசப். அக்காலகட்டத்தில் வேறு எந்த மதத் தலைவரும் துணிந்து பேசாத விடயங்ககைள அவர் பேசினார். தமிழ் மக்களின் நவீன அரசியலில் அவரைப் போல வேறெந்த மதத்தலைவரும் தீவிரமாகக் குரல் கொடுத்ததில்லை.
நிலைமாறுகால நீதி எனப்படுவது சாராம்சத்தில் பொறுப்பு கூறல்தான். பாதிக்கப்பட்ட தரப்பிற்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்திய தரப்பு பொறுப்புக் கூறுவதுதான். இரண்டு தரப்புக்களுக்கும் இடையே நீதியை நிலை நாட்ட விழையும் எல்லாத் தரப்புக்களும் பொறுப்பு கூறுவதுதான்.
1987இல் இந்திய – இலங்கை உடன்படிக்கை கைச்சாத்தாகிய கால கட்டத்தில் கொழும்பில் ஓர் ஊடகவியலாளர் சந்திப்பு இடம்பெற்றது. அதில் ஜெயவர்த்தனவும், ரஜீவ்காந்தியும் பங்குபற்றினார்கள். அதில் ஓர் ஊடகவியலாளர் இந்தியா பலவந்தமாக வானத்திலிருந்து உணவுப்பொதிகள் போட்டதைப்பற்றி ஜெயவர்த்தனவிடம் ஒரு கேள்வி கேட்டார். அதற்கு ஜெயவர்த்தன பின்வருமாறு பதிலளித்தார். “நான் அதை மன்னிப்பேன். ஆனால் அதை மறக்க மாட்டேன் என்று” இது வழமைபோல ஜே.ஆரின் தந்திரமான ஒரு பதில். ஒன்றை மெய்யாக மன்னித்துவிட்டால், அதை மறந்துவிட வேண்டும். மன்னித்த பின்னும் மறக்கவில்லையென்றால், அங்கே பழிவாங்கும் உணர்ச்சி அல்லது காயத்தின் தழும்பு மிஞ்சியிருக்கிறது என்று அர்த்தம். அதாவது முழு இதயத்தோடு மன்னிக்கவில்லை என்று அர்த்தம். ரஜீவ்காந்தியையும் அருகில் வைத்துக்கொண்டே ஜே.ஆர் இதைச் சொன்னார்.
